Je kunt er maar last van hebben: verwachtingen

Als je teleurgesteld bent over de reactie van een ander. Het resultaat van een intensief traject met een klant tegenvalt. Al die voorbereidingen er toch geen leuk feest van hebben gemaakt.

De lijst met teleurstellingen kunnen we zo lang maken als we willen. Voorbeelden zie en hoor je overal om je heen en vind je in jezelf.

Uiteindelijk komt het maar op één ding neer: jouw verwachtingen.

Er is iets gebeurd en je gevoelens daarover laten haarfijn zien of je er weer last van hebt: een bepaalde verwachting. Als die niet uitkomt, ben je teleurgesteld. Het is dan ook de kunst om géén verwachtingen te hebben. Onmogelijk? Dacht het niet!

Dé manier om je van verwachtingen te ontdoen, is leven in het nu en accepteren wat er is.

Oh joh, is dat alles?! Ik heb niet gezegd dat de oplossing makkelijk zou zijn he! Maar oefening baart kunst. Of beter: oefening verandert je brein. Letterlijk.

Door het oefenen van nieuw gedrag leg je nieuwe neurale netwerken aan. Zeker in de beginperiode moet je steeds alert zijn en oefenen, oefenen, oefenen. Maar na verloop van tijd (men zegt na zo'n 40 dagen), merk je dat het je steeds makkelijker afgaat.

De truc is dus die eerste periode door te komen.

Wees gedurende die tijd niet te hard voor jezelf. Daar zijn we weer: verwacht niet dat je het wel even snel onder de knie krijgt. Maar verwacht ook niet dat iemand als jij het nóóit zal leren!

Weten wat je zwakke momenten zijn, is ook raadzaam. Dan ben je voorbereid. En vooral: geniet van de eerste kleine successen! Dat positieve gevoel geeft je zelfvertrouwen.

Wat je aandacht geeft, groeit. Positieve aandacht maakt leren makkelijker en zorgt ervoor dat je meer oog hebt voor goede resultaten. 
 
Niet verkeerd toch? Zeker niet! Dus, waar wacht je op? Hup, aan de slag. Succes!!

Taal is een prachtig ding

Het ABC verscheen op het scherm.
Het ZYX daar onder.
"Ik kan schrijven!"
Wat is taal toch een prachtig ding.
Met slechts 26 letters zoveel zeggen als je wil.

Wat zal ik zeggen?
Wat zal ik noteren?
"Ik kan toch schrijven!"
Taal is zo'n prachtig ding.
Met 26 letters kan ik zeggen wat ik wil.

Hoe zal ik het zeggen?
Hoe zal ik het schrijven?
"Ik heb geen inspiratie!"
Taal is een lastig ding.
Als je het zeggen moet, zijn 26 letters veel.

Weet jij het te verwoorden?
Weet jij het op te schrijven?
"Want mij lukt het niet!"
Taal is een instrument.
Dat niet iedereen goed kan stemmen.

Het spel van cadans, zin op zin.
Het gevoel, de beleving en betekenis.
"Het komt tot leven!"
Taal is geen dood ding.
De kunst is haar tot leven te wekken.

Als het dan is verwoord.
Als het dan is geschreven.
"Dit had ik nooit kunnen bedenken!"
Wat is taal toch een prachtig ding.
Met slechts 26 letters zoveel zeggen als je wil.

Stop met lezen, want je weet alles al

Ik zit op de bank. iPad op schoot. M'n man kijkt tv. Naast me staat een lage tafel waar veel boeken op liggen. Van alles en nog wat. Boeken over de hersenen. Boeken over filosofie, (weg met) management, over ondernemen, verandering en creativiteit.

Terwijl ik nadenk over alle boeken die ik nog moet lezen, herstel, wil lezen, bekruipt me een gedachte. Een gedachte die vaker om me heen sluipt en af en toe uithaalt:

"Het" antwoord ligt niet in boeken.

Keuzes maken wordt er niet makkelijker door. Misschien juist wel moeilijker. Hoe meer je leest, nadenkt, wikt en weegt, hoe stiller je intuïtie wordt. Zo verleer je om dat gevoel te herkennen en op waarde te schatten.

Je gaat alles beredeneren. Wat tot stagnatie leidt. Want voor ieder gezichtspunt is iets te zeggen. Aan iedere kwestie zitten vele kanten.

Hoe langer je nadenkt, hoe meer kanten er opduiken. Hoe kun je nu nog een keuze maken?!

Geen keuze maken, is ook een keuze. Dus blijven dingen hetzelfde.

En al denk je een keuze te maken, dan kies je er toch niet helemaal voor. Bang om het beargumenteerde vertrouwde los te laten voor iets nieuws wat nog uitgeprobeerd en ervaren moet worden.

Een paar maanden terug ben ik voor mezelf begonnen. Als tekstschrijver. Iets wat ik al heel lang wilde.

Maar een KvK inschrijving en een paar kleine opdrachten verder, merk je dat er niets wezenlijk veranderd is.

Want ergens ECHT voor kiezen, betekent serieus tijd investeren. In van alles, zoals:

• Zoeken, vinden en duidelijk maken wat je bijzonder maakt - want anders ben je gewoon de zoveelste tekstschrijver en gaat het alleen nog maar om de prijs. 
• Effectief netwerken. 
• Erachter komen wat de problemen zijn waar je ideale klant dolgraag vanaf geholpen wil worden. 

Maar als je naast je eigen toko je vaste baan van 4 dagen houdt, kom je net als voorheen tegen zessen moe thuis. Na het koken, eten en afwassen, is je avond bijna om en verlang je als niet-avond-mens alweer naar je bed. Ik ben inderdaad geen twintiger meer. ;-)

Niks zieligs aan hoor! Dat is simpelweg wat er gebeurt als je halfbakken keuzes maakt.

Ben ik geen echte ondernemer? Retorische vraag, vrees ik, anders had ik toch allang doorgepakt? Moet ik dus gewoon doorgaan met ondernemend zijn bij en voor een baas?

Ik heb er te lang (angstig!) over nagedacht. Resultaat: een rotsvaste impasse in plaats van overtuiging.

Al kijkend naar alle boeken op die lage tafel, het bijzettafeltje en in de kast, herinner ik me wat een succesvolle ondernemer die ik bewonder vele jaren terug tegen me gezegd heeft:

"Jij hebt zo ontzettend veel kennis die je heel goed weet te vertalen naar de praktijk. Voor anderen! Je hebt die kennis als het ware niet geïnternaliseerd." Waar hij aan toevoegde:

"Stop met lezen, want je hebt alle benodigde kennis al. Maak er nu ook gebruik van voor jezelf."

Concentreren lukt niet, maar tobben wel!

Je leest een boek en je gedachten dwalen af. Minuten lang blijf je hangen op dezelfde pagina. Je wilt geconcentreerd werken. Eerst even je mail checken. Een uur later.... Die klus moet af. Je blijft echter tobben over iets wat vorige week gebeurd is.

Aandacht, concentratie, focus.... We hebben het met karrenvrachten nodig en in dezelfde hoeveelheden tekort.

Eigenlijk is dat niet zo gek. We hebben hetzelfde brein als onze oerbroeders en -zusters van lang geleden. Als zij enorm geconcentreerd (ik roep maar wat) bessen hadden bestudeerd, zonder acht te slaan op hun omgeving, zouden wij er niet geweest zijn.

In het verre verleden had snel afgeleid zijn voordelen.

Daardoor was je alert op veranderingen in de omgeving. Een ongeluk (roofdier) zat in een klein hoekje. Het was eten of gegeten worden.

Tegenwoordig worden we niet meer gegeten. We hoeven niet dagelijks bezig te zijn met overleven. Maar dat betekent niet dat we minder afgeleid worden. Cultuur verandert veel sneller dan een brein dat in miljoenen jaren geëvolueerd is.

In de huidige, ingewikkelde samenleving zit de afleiding veel meer in onszelf.

Als je niet geconcentreerd bent, gaan de voorhoofdskwabben in de default stand. Die standaard (default) instelling is: over jezelf, anderen en dingen die je nog moet doen of hebt gedaan nadenken. Daarvoor hoef je niet letterlijk niks te doen:

Je hoeft maar even niet op te letten en "weg" ben je.

Voordat je het weet, ben je verdwaald in een woud van gedachten die voortvloeien uit allerlei (onbewuste) overtuigingen. Hoe je tegen dingen aankijkt, bepaalt of je al dan niet een tobber bent. Of je het jezelf makkelijk(er) of moeilijk maakt.

Gedachten zijn heel krachtig. Slepen ze jou mee of bepaal jij de koers? Denk je dat je er invloed op hebt of heb je het gevoel dat je eraan overgeleverd bent? Vergeet niet: het is jouw gedachtenkracht.

De energie die in tobbende gedachten gaat zitten, kun je ook gebruiken om ze te ontleden:

• Schrijf letterlijk op waar je je zorgen over maakt en waarom. (Opschrijven werkt confronterender dan er alleen over nadenken.)
  

• Is het werkelijk reëel wat je van jezelf vraagt?
  

• Zou je het ook van een ander eisen?
  

• Wil je waar je je zorgen over maakt écht zó veel invloed geven?
  

• Hoe zou iemand anders naar de situatie kijken?
  

• Waarom heb je wel begrip voor anderen, maar niet voor jezelf?
  

• Welke gedachten kunnen je verder helpen in plaats van tegenwerken?
  

• Hoe zou je je voelen en gedragen door die nieuwe gedachten?

Als je wilt, kun je jezelf verder helpen. Echt waar.

Ook al is de situatie nog zo vervelend. Ook al is die ander nog zo'n hork. Jij kunt het verschil maken door hoe je ermee omgaat. Jij bepaalt hoeveel invloed het op jou heeft.

Gelijk hebben, is iets anders dan gelijk krijgen.

Het mag nog zo oneerlijk zijn wat er is gebeurd, het is gebeurd. Laat het niet -tig keer opnieuw gebeuren in je hoofd. Daardoor leg je niet alleen een negatief neuraal netwerk aan. Door al die "training" wordt het ook nog eens ijzersterk en dus steeds makkelijker om te activeren. Een vicieuze cirkel.

Onderzoek je gedachten, de onderliggende overtuigingen, de bijbehorende gevoelens en het gedrag dat daardoor veroorzaakt wordt. Dan wordt duidelijk dat jij de sleutel in handen hebt. Dat jij er een ander patroon voor in de plaats kunt zetten.

Wat ga jij doen met jouw gedachtenkracht?!

DURF te denken!

Filosofie heeft me altijd geïnteresseerd. In het laatste decennium aangevuld met de hersen- wetenschappen (neurofilosofie). Er is nog zoveel te ontdekken en eindeloos veel om over na te denken. Heerlijk, nadenken!

Filosofie geeft een gevoel van verbondenheid: al eeuwenlang worstelen we met dezelfde vraagstukken. Om maar meteen Immanuel Kant beet te pakken:

Wat kan ik weten? Wat moet ik doen? Wat mag ik hopen?

En wie is dat nadenkende "ik" dan eigenlijk? Vroeg Ernst Mach (1838 - 1916) zich af. Volgens hem was het geen onveranderlijke, scherp omlijnde eenheid. Een in zijn tijd revolutionaire gedachte.

Alhoewel David Hume al in 1739 opmerkte dat je geen "ik" nodig had om waar te nemen. Dat gebeurt al uit zichzelf. Is het "ik" dan slechts "een compositie van gewaarwordingen"? Het "ik" is inderdaad een illusie, zeggen ook nu veel hersenwetenschappers. Een concept dat de boel bij elkaar houdt.

Maar voordat ik verzand in een filosofische verhandeling: het mag duidelijk zijn dat het een misvatting is dat wij door onze huidige, verzadigde samenleving veel tijd hebben om over van alles en nog wat na te denken. Welnee, we hebben nooit anders gekund! Uitgerust als we zijn met die wonderlijke, uiterst actieve en ingewikkelde grijze massa.

Het schept een ontroerende verbondenheid door de eeuwen heen. We weten het uiteindelijk allemaal niet. 

Nog steeds niet. Tenminste, er zijn veel verschillende antwoorden. Wat ook weer helemaal bij "de mens" past. We zullen het maar eens met z'n allen ergens over eens zijn!

Alhoewel.... Ongemerkt zijn we het over veel meer dingen eens dan je in eerste instantie zou denken. Dat komt omdat we over heel veel dingen ook NIET nadenken. Zoals bepaalde aspecten van de cultuur waarin je samen opgegroeid bent en leeft.

Pas als je in het buitenland gaat wonen of zelfs maar in een andere provincie, merk je dat bepaalde gebruiken niet gemeengoed zijn. Ze zijn kenmerkend voor de omgeving waarin jij opgegroeid bent.

Onuitgesproken regels die kritiekloos gevolgd worden, zijn een smeermiddel in de samenleving. 

Ze scheppen een kader en geven zekerheid. Je weet wat er van je verwacht wordt. Hoe je je moet gedragen.

Zo is ook iedere filosoof een kind van zijn tijd en een "product" van de toen heersende cultuur. Het is vrijwel onmogelijk je los te denken van de tijdgeest. Zij is zo alom vertegenwoordigd en schept bijna ongemerkt een bepaald denkkader.

Nu is nadenken zonder enig kader erg lastig. Probeer het maar eens. Overal zit een bepaald uitgangspunt onder. Blijf maar doorvragen met "waarom?", dan zul je ervaren dat je bepaalde overtuigingen hebt waar je je niet eens van bewust was. Maar die je ondertussen wel vormen en een bepaalde kant op sturen.

Wat mij betreft is dat een filosofische essentie: je bewust zijn van je overtuigingen, ze onderzoeken en dus niet zomaar klakkeloos voor "waar" aannemen en ze durven veranderen.

Blijf nadenken. DURF te denken! Zoals we dat al eeuwenlang doen.

Het nadeel van zwerfafval opruimen

Valt het jou ook op? Al dat zwerfafval in de bermen, struiken, op straat, schoolpleinen en op je eigen stoep? Vind jij het ook zo moeilijk om te begrijpen waarom mensen zoveel dingen zomaar weggooien? Terwijl er toch zat andere mogelijkheden zijn om van je afval af te komen.

Er zijn heel veel mensen die zich ergeren aan zwerfafval. Er zijn veel minder mensen die er iets aan doen. Begrijpelijk: het gaat tenslotte nogal ver om iemand anders z'n afval op te ruimen. Je kunt er in ieder geval voor zorgen dat je zélf de openbare ruimte niet als collectieve afvalbak gebruikt.

Maar toch bleef het knagen. Die openbare ruimte is ook van mij. Dus ben ik er deels verantwoordelijk voor. 

Daarnaast is er een bekend psychologisch effect: als ergens rommel ligt, is de drempel om er iets bij te gooien laag. Een buurt met leegstand waar aan kapot gegooide ramen niets gedaan wordt, kan verrassend snel nog verder afglijden.

Kortom, MOET ik eigenlijk niet meer doen? Juist in deze sterk geïndividualiseerde samenleving, waar wat van "ons" is, zo in waarde lijkt in te boeten. Verander de wereld, begin bij jezelf, toch?

Voor mij kwam de omslag door @Klean_nl.

Bekijk de films op de site van Peter Smith: dan snap je zeker waarom er eigenlijk geen keuze meer is. Je MOET in actie komen!

Dat is precies wat ik gedaan heb. Als ik 's ochtends naar mijn werk fiets, stop ik regelmatig om allerlei afval in een zakje aan m'n stuur te gooien. Je komt werkelijk van alles tegen:

Van bedrijfskoffiebekertjes (in de struiken bij dat bedrijf zelf!) tot literverpakkingen vruchtensap. Van complete productverpakkingen tot kapotte paraplu's.

Het is gewoon fijn om dat allemaal weg te halen. Om te zien hoe de boel weer opknapt. Om te weten dat niet één of ander (huis)dier zich er ziek aan eet.

En het is simpelweg fijn om aan het zwerfafval probleem iets te DOEN.

Allemaal mooi, toch? Nou, ik zit wel ergens mee. Voorheen kon ik namelijk anoniem op en neer fietsen. Maar door het "afwijkende" gedrag, merken mensen je op. Gaan ze op je letten. Wat zullen mensen denken als je een dag eens niets opruimt? Omdat je te laat van huis bent gegaan, bijvoorbeeld.

En er zijn niet alleen positieve reacties. Je hebt ook mensen die zeggen dat zo'n buiten huishoudster wel handig is - terwijl ze demonstratief een blikje drinken nonchalant wegwerpen. Of mensen die je schoudertas van je fiets proberen te trekken terwijl jij met je rug naar je fiets op je hurken in het gras zit om iets op te rapen.

Redenen om te stoppen met zwerfafval opruimen? Nee!

Het zijn geen redenen. Het zijn excuses. Want dat soort voorvallen zijn uiteindelijk zeldzaam. Daarnaast: als je hier eenmaal mee begint, is het moeilijk om te stoppen. Je wilt op een gegeven moment bijna alles wat er aan zwerfafval op je pad komt opruimen! Het heeft iets verslavends.

Toch sta ik er nog niet voor 100% zelfverzekerd in en ben ik bang dat een paar vervelende voorvallen de onzekerheid te groot zullen maken en mij dus, wat dit betreft, inactief. Om dat te voorkomen, blijf ik @Klean_nl actief volgen én twitter ik over wat ik doe. Als stok achter de deur. Daarom ook dit artikel.

Als ik het zo "wereldkundig" maak, MOET ik wel doorgaan, toch?! Doe jij ook mee?