Liever een fatsoenlijk mens i.p.v. een moraalridder

We zitten gezellig met z'n 4-en aan tafel. Er is uitgebreid gekookt en we genieten van het eindresultaat. Dan komt het onderwerp 'normen en waarden' ter tafel en neemt iemand het hoogste woord. Van neerkijken op iemand met een 'lager functieniveau' (wat dat dan ook moge zijn) t/m de 'domheid' van mensen die op bepaalde politieke partijen stemmen (eveneens uiterst subjectief).

Ik luister, terwijl de rest reageert en de discussie steeds verhitter wordt.

Mijn ogen dwalen steeds weer naar de discussie initiatiefnemer. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar ik herken inmiddels een bepaald patroon. Het is een gewoonte die ik regelmatig tegenkom. Zowel in de digitale als de 'echte' wereld.

Praten over het eigen nobele gedachtegoed, maar in het alledaagse leven klein fatsoen verwaarlozen.

Zoals afspraken nakomen. Attent zijn. Rekening houden met elkaar. Sorry durven zeggen. Eerst je eigen fouten onderkennen lang voordat je uitgebreid over die van anderen valt. Het zijn slechts wat 'kleine' dingen. Zaken die ik zelf onder 'fatsoen' versta. (Ook dat is weer subjectief he.)

Doe mij maar een fatsoenlijk mens vol met dat soort kleine dingen i.p.v. een hoogdravende moraalridder.

Fatsoenlijk en moralistisch zijn, tref je lang niet altijd gebroederlijk samen in één en dezelfde persoon aan. Het is zo makkelijk om te praten over 'hogere doelen' en anderen te veroordelen die het anders zien of het in jouw ogen niet bij kunnen benen.

Maar gaat het niet veel meer om de kleine, alledaagse dingen?

Blijkt niet juist dááruit hoe je werkelijk bent als mens? Je kunt zeggen wat je wilt, met de mooiste woorden, op een overtuigende manier, maar met je gedrag laat je zien wat er écht achter die facade schuilgaat.

Het is heerlijk om fijne gesprekken en pittige discussies te hebben. Maar hoe je met elkaar omgaat, in de dagelijkse praktijk, bepaalt of er al dan niet een duurzame vriendschap of goede zakelijke relatie ontstaat.

En dan zijn kleine dingen heel belangrijk.

Die hebben namelijk de neiging zich ergerlijk op te stapelen als gedrag nogal afwijkt van de mondelinge belijdenissen. Waarbij ik me maar al te goed realiseer dat ik hiermee ook veroordeel. Want wat is goed en wat is slecht?

Als je anderen werkelijk accepteert, erger je je ook niet aan ze. 

Wat niet betekent dat je jezelf dus maar moet dwingen om met mensen om te gaan die een belevingswereld hebben die mijlenver van jou verwijderd is. Je moet zowel jezelf als anderen geen geweld aandoen.

Ik merk ineens dat het stil geworden is aan tafel. 3 paar ogen kijken me vragend aan. "Wat vind jij er nou van?" Ik weet het niet. Echt niet. Jij wel? Dit is in ieder geval wat ik denk:

De wereld verandert pas als we ons meer gedragen naar de mooie overtuigingen waarin we zeggen te geloven. 

Het enige wat ik dus kan doen, is daar naar handelen. Niet meer en niet minder. Met alle fouten die ik daarbij maak.

De enige die je kunt veranderen, ben je zelf. En misschien inspireer je daarmee gaandeweg wat andere mensen. Maar daar moet je niet van uitgaan en daar moet je het zeker niet voor doen.

Je eigen leven leiden, er werkelijk leiding aan geven, is al moeilijk genoeg.