Iemand missen die gewoon bij je is. In een knuffel zo dichtbij. Mentaal
zo ver weg. Maar ik ben een brug aan het bouwen. Met heel mijn hart.
Kan iets waar je zo blij van wordt, tegelijkertijd zoveel pijn doen? Ja, dat kan.
Omdat je uit wat je dacht te zijn, bent gestapt. En je niet meer terug wilt nu je weet hoe de wereld daarbuiten eruit ziet.
Maar je omgeving ziet niet wat jij ziet.
Dat kan ook niet. Want als zij niet in staat zijn mee te gaan, zien ze je slechts vertrekken. In plaats van aankomen.
Ik ben aangekomen. Om van daaruit verder te reizen.
Dat het nu goed voelt, is geen garantie voor morgen. Dat weet ik.
Maar wat zijn garanties?
Zoet-houd-wortels die het oude vertrouwde je voorhoudt. Om te doen alsof daar wel zekerheid bestaat.
Het is de zekerheid dat niets doen je niets brengt.
Maar wat voor jou 'niets' is, kan voor een ander het verlies van 'alles' zijn. Wat voor jou veel betekent, is voor een ander betekenisloos.
Het zijn echter geen vijanden, 'alles' en 'niets'.
Het zijn danspartners die niet zien hoe intens ze elkaar vasthouden. Hoe de één niet zonder de ander kan. Hoe de één de ander in balans houdt.
Als je het niet ziet, snap je het niet.
Toch kun je het voelen. Als je even stilstaat. Als je wat langer loslaat. Dan zul je zien dat je samen verder gaat.
Laten we samen stilstaan, loslaten en alleen maar kijken. Sssst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten