Je passie volgen? Ik zou het NIET doen. Wees blij!

Liever luisteren ipv lezen? Kan. Scroll door de blog voor al 't andere mooie (beeld)materiaal!

Agnes Swart, Tessa Wiegerinck en ik hebben iedere eerste vrijdag van de maand tot de ondernemers #kommaarop gebombardeerd. Wederom was het niet moeilijk om een onderwerp via Twitter te crowdsourcen. Nicolette Scholtens, alias @hogepony, zag de #kommaarop tweets voorbij komen, las de voorgaande edities en vroeg zich af:

"Nee... dat kan toch niet, dat iedereen gaat doen waar ie blij van wordt?"

Ja, stel je dat eens voor zeg.... Dat kan inderdaad toch eigenlijk ook niet?! Voor alle duidelijkheid: we hebben het niet over hobby's. Het gaat over werken. Brood op de plank krijgen. Dat spul.

Ik herinnerde me een video van Cal Newport: follow your passion is wrong. Tijd om 'm opnieuw te bekijken. Dit is wat hij zegt:

• Denken dat je door boeken te lezen, seminars volgen en nadenken, kunt ontdekken wat 'je passie' is en van daaruit pas werk zoeken, is een frustratiegarantie.
• Je kunt niet van tevoren uitzoeken en zeker weten wat jou een gepassioneerd en vervullend leven zal brengen. Dat is een tragische denkfout die velen de nodige hartzeer oplevert.
• Door te doen, uit te proberen en te ontdekken, struikel je als het ware vanzelf over 'je passie'. Integreer dat in het werk wat je toch al doet.

Eigenlijk is het dus niet zo'n goed advies, dat je je passie moet volgen. Waarom geloven we dat dan wel zo massaal? Het klinkt natuurlijk mooi. Iedere dag doen 'waar je voor gemaakt bent'. Maar in de prins(es) op het witte paard geloven we toch ook niet? 

Het passie-verhaal rijdt niet op een wit paard, dat zal schelen. 

Wat ook uitmaakt, is dat er in de jaren tachtig een trend is ontstaan die tot op heden werken buitenproportioneel belangrijk maakt. De voornaamste reden om te werken, is niet meer in je levensonderhoud voorzien, maar tot zelfverwezenlijking komen. Het ene boek na het andere is er sindsdien over geschreven. Menig coach verdient er in ieder geval een gepassioneerde boterham mee. 

Al die 'eigen kracht' verhalen van de laatste tijd haken er ook op aan. Waarom is het erg om iets te doen waar vroeger (meer) voor betaald werd? Het gaat toch vooral om zelfontwikkeling? En in een participatiemaatschappij doe je toch 'gewoon' dingen voor elkaar, zonder dat daar iets tegenover hoeft te staan?

Wat is het toch paradoxaal. Na decennia van 'what's in it for me'-individualisme, waar het vooral ging om je eigen materiële en geestelijke voorspoed en zowel zakelijk als privé steeds meer de transactie en niet de relatie centraal kwam te staan, moet je nu ineens zelfs commerciële partijen belangeloos vooruit willen helpen. 

We hebben die mentale switch nog niet gemaakt, zeg maar. 

Voor wederkerigheid heb je alle partijen nodig. Het valt niet mee om nu te moeten werken voor iets wat je vroeger 'zomaar' kreeg (een uitkering) of waar in het verleden een dienstverband of reëel tarief tegenover stond. Simpele marketing basics zijn dat. Een klant die eerst iets 'zomaar' gratis kreeg, gaat er in een later stadium niet ineens 'zomaar' wél voor betalen.

Ik mag graag naar Martijn Aslander luisteren. Als ik hem hoor vertellen, dan denk ik, zie je wel dat het mogelijk is! Natuurlijk heeft hij vandaag de dag een enorm aanzien, maar als je z'n verhaal kent, dan weet je dat hij van ver gekomen is. Hij geeft eerlijk aan dat het zeker in het begin niet makkelijk is, werken met 'waardebepaling achteraf'. 

Je zult vaker teleurgesteld worden, dan blij verrast zijn. 

Hij zegt ook, dat als iemand denkt, ha, daar maak ik even handig gebruik van, dan kom je toch gewoon niet meer als ze voor de 3e keer bellen? Maar vaak denkt men aan een paar keer al genoeg te hebben. En na jou zijn er nog genoeg anderen waar op deze manier vrijblijvend mee gebrainstormd kan worden. 

Met het stijgen van het aantal (gedwongen) zzp'ers, komen dit soort praktijken steeds vaker voor. Menig freelancer (wan)hoopt dat het een investering is voor de lange termijn die uiteindelijk zal renderen. Voorlopig werkt echter bijna 60% van de huidige zzp’ers onder een kostendekkend tarief.

- intermezzo - hoe theatermaker Jacob Jan Voerman het ziet en omschrijft -

  

- einde intermezzo - theatermaker Jacob Jan Voerman -

Ben ik een beetje zwartgallig? Meer dan een beetje zelfs?

Zou best wel eens kunnen. Ik ben geen positieve psychologie vaandeldrager, nee. Niet van de Amerikaanse versie. Dat je alles kunt bereiken wat je wilt. Dus als 'het' je niet lukt, betekent dat maar één ding: eigen schuld, dikke bult. Had je er maar écht voor moeten gaan. Alsof je omstandigheden en persoonlijkheidskenmerken als zelf uitgekozen jassen aan en uit kunt doen.

Eigenlijk is het heel raar - aan de ene kant dat 'iedereen kan zijn dromen waarmaken' en aan de andere kant onze ingebakken neiging om op het negatieve te focussen. Zo werd er voor een groot wereldwijd Gallup onderzoek aan ouders een rapport voorgelegd met een 9, flink wat (ruim) voldoende's en één 4. De vraag luidde: Wat vindt u het belangrijkste cijfer op dit rapport? 

Het gemiddelde van alle landen bij elkaar: 65% vond de 4 het belangrijkst.

Nu denk je misschien, ach, dat was op school. Die tijd ligt gelukkig (ver) achter ons. Maar hoe ziet het gemiddelde beoordelingsgesprek eruit? Ja, je voelt 'm al aankomen. Er wordt vooral gefocust op de 'verbeterpunten'. Dus van die 4-en moeten 6-jes gemaakt worden. Is dat waar klanten op zitten te wachten, op 6-jes? Alsof er niet al genoeg grijze muizen zijn....

- begin intermezzo - hoe fotograaf Agnes Swart het ziet en omschrijft -

Voor mij is het niet zo zwartwit als 'dat kan niet'. Het is een balans 

en iedereen moet voor zichzelf bedenken hoe de gewichten verdeeld zijn. 

De één houdt van elke dag een hele lading vrolijk gekleurde vruchtenhageltjes 

en de ander heeft genoeg aan een dun laagje 

en als je het niet weet is het een kwestie van uitproberen. 

Dan de broodjes, die liggen er ook niet zomaar.

Soms liggen er genoeg, soms net te weinig en soms weet je niet 

of ze er volgende maand wel liggen en waarvan je ze moet kopen.

Voor beide moet je in beweging blijven. Teveel boterhammen en weinig vruchtenhagel 

beneemt me de creatieve ruimte. Veel vruchtenhagel en weinig boterhammen 

beneemt me de energie om mijn plannen uit te kunnen voeren.

Het kan wel maar het is een kwestie van timing, 

keuzes maken en luisteren naar wat voor jou goed voelt.

- einde intermezzo - fotograaf Agnes Swart -

Zoals met alles gaat het ook hier weer om balans. Iedere minuut van de dag leuk vinden, is met een niet beneveld brein onmogelijk. Ik denk ook dat 'ambitie hebben' en 'ondernemend zijn' onderhand dwangmatige proporties beginnen aan te nemen. Je móet gepassioneerd zijn!

Alhoewel dit ook een beetje een elitaire discussie is in een soort van parallel universum. 

Zoals onlangs iemand raak tegen me zei: "Kijk eens naar de gezichten van de mensen die onderweg zijn naar hun werk. Je moet nou eenmaal." Want de kinderen hebben net zo'n volle agenda als hun ouders, maar niet dezelfde gevulde portemonnee. En de hypotheek, 2 auto's, allerlei vaste lasten, die paar vakanties per jaar en wat al niet meer, moeten ook betaald worden.

Altijd maar meer-meer-meer. Dat is de enige manier om te bijven groeien-groeien-groeien. De 'oude economie' ziet niets liever. Het algemene welstandsniveau van ons allemaal is er enorm door vooruit gegaan. Ach. Er is veel te doen over 'de nieuwe economie'. Vooralsnog worden we behoorlijk gegeseld door 'oude economie' denkbeelden en meetlatten.

- begin intermezzo - hoe fotograaf Tessa Wiegerinck het ziet en omschrijft -

- einde intermezzo - fotograaf Tessa Wiegerinck -

Meten is weten.

Nog los van hoe je data interpreteert, zoiets volatiels als de voelende mens is niet in een paar rekensommetjes te vatten, op te tellen en uit te rekenen. Met vervolgens een eenduidig resultaat wat boven iedere twijfel verheven is. Dat is iets voor computers onder elkaar.

Terug naar de realiteit van de menselijke, dagelijkse praktijk. Kennen jullie Marcus Buckingham? Het is de man achter de 'Strenghts Finder' - ontdekken waar je goed in bent en daarop voortbouwen. Als je alle toeters en bellen weghaalt, is de essentie van zijn boodschap en actieplan heel simpel:

• Wanneer vliegt de tijd en op welke momenten kruipt ze voorbij? Hou eens een paar weken bij waar je energie van krijgt en waar je je ellendig bij voelt.
• Vul op basis daarvan vervolgens minimaal 3x de volgende zinnen aan: "Ik voel me sterk wanneer ik...." en "Ik voel me zwak als ik...." Zorg dat je dit altijd (letterlijk) voor ogen hebt.
• Ga in je huidige werk meer focussen op je sterke i.p.v. je zwakke punten. Maak dat heel tastbaar door iedere maandag concreet te benoemen hoe je dat door minimaal 2 acties die week gaat doen. Bijvoorbeeld: iets waar jij niet goed in bent, delegeren of ermee stoppen (je zult verbaasd zijn hoe weinig mensen dat zullen opmerken) en een specifieke taak naar je toe trekken die past bij waar jij goed in bent.
• Bekijk iedere vrijdag of het gelukt is en waarom niet/wel.
• Als je laat zien waar je goed in bent, zal dat soort werk steeds meer op je pad komen. Je begrijpt wat er gebeurt als je doorgaat met waar je niet zo goed in bent, laat staan leuk vindt.

- begin intermezzo - hoe vormgever Nicolette Scholtens het ziet en omschrijft -

Het onderwerp van deze keer ligt dicht bij mijn motto: 

'Ga alsjeblieft iets doen waar je blij van wordt.' 

En als je dat overal en tegen iedereen roept dan krijg je ook reacties als: 

'Dat kan toch niet...?!' Ik geloof zeker dat het kan. Waarom zou het niet kunnen? 

Ik denk niet dat iedereen hetzelfde zou gaan doen. Omdat iedereen anders is. 

Jij bent anders dan ik. Als je dicht bij jezelf blijft en iets gaat doen waar je hart ligt, 

dan doe je dus iets wat niemand anders doet. Want er is maar 1 van jou. Zo! :)

- einde intermezzo - vormgever Nicolette Scholtens -

Ook good old David Allen kwam weer bovendrijven door deze #kommaarop editie. Je weet wel, de man van Getting Things Done. Hij zegt eigenlijk dat je eerst de basis op orde moet hebben, voordat je kunt gaan doen waar je echt blij van wordt. Anders heb je er simpelweg niet afdoende mentale ruimte voor. Kort samengevat:

• Als je geen leiding kunt geven aan je eigen werk, als je jezelf niet op 'in-bakje niveau' kunt managen, vergeet het verder dan maar. Visie hebben, kansen zien, van alles willen - dat frustreert en irriteert alleen maar als de basale dingen, zoals e-mail afhandeling en beloftes nakomen aan partners, medewerkers en klanten, niet op orde zijn. 
• We hebben niet een gebrek aan tijd, maar gebrek aan helderheid. Maak diffuse projecten concreet door je het gewenste resultaat voor te stellen en vervolgens de eerste simpele stap te benoemen én te zetten. Waardoor de volgende stappen ook duidelijker en makkelijker worden.

Valt jou trouwens ook iets op? Dat het altijd maar beter moet. Jij bent niet goed genoeg. En dat geldt net zo hard voor de ander. Het leven kan zoveel mooier. Er is nog zoveel wat je kunt doen en bereiken. Lamleggende keuzestress krijg je ervan. Een luxeprobleem, maar desalniettemin een probleem.

Ik heb al een tijdje een credo: Als je dankbaar bent voor wat er wél is, ben je altijd tevreden. En tevredenheid is de dobber waar geluk uitstekend op blijft drijven. Meer, meer, meer? Ja, inderdaad - meer genoegen nemen met wat we allemaal al hebben en nu al zijn en kunnen. Op de één of andere manier vloeit daar een prettiger soort ambitie uit voort.

En hee, wat blijkt? Als je vanuit zo'n mindset leeft, dan word je eigenlijk best wel heel erg.... blij!

- slotakkoord - hoe lifecoach Patrick Mundus het ziet en omschrijft -

[Eigen foto. Een wijnkist in de open haard. Mensen horen niet in hokjes. 

We dragen geen stempel. De vrijheid onszelf te zijn, is ons geboorterecht.]

Soms droom ik van een mooie wereld waarin dit denken niet bestaat. 

Hoe vrij en blij zou de mens dan leven. Samen met en voor elkaar.

Meer nog dan dat anderen ons beperken, beknotten we onszelf.

Door te luisteren, maar vooral door te doen wat anderen van ons verlangen.

We lopen mak in de rij. Gewillig staan we toe dat we in hokjes worden geduwd.

Doe maar normaal. Dat is al gek genoeg.

Als je doet waar je blij van wordt, ben je een egoïst. Of asociaal.

Wat maakt dit dan de ander die verlangt, soms eist, dat jij doet waar hij blij van wordt...

We betalen een hoge prijs voor het niet eerlijk durven zijn naar onszelf.

Als je ontdekt dat niets moet, maar dat alles kan.

Als je beseft dat er weinig vanzelfsprekend is, maar veel om dankbaar voor te zijn.

Als je dat eeuwig denken tot rust kunt brengen zodat het verdomde piekeren stopt…

Dan ontdek je de stilte van je hart.

En dat elke dag een kostbaar geschenk draagt.

Te mogen leven. Te kunnen zijn.

Het mooiste geschenk dat jij jezelf én anderen kunt geven, is in alles jezelf te zijn.

Als je doet waarvoor je hier op aarde bent en mensen helpt vanuit je hart.

Dan straalt blijvende vreugde met elke klop van dat hart.

Denk even niet aan hoe het hoort. 

Voel wat je zelf wilt. En ga ervoor.

Leven in verbinding met je hart.

En in de vrijheid jezelf te zijn. 

Dat is namelijk waar alles begint: bij jezelf.

- einde slotakkoord - lifecoach Patrick Mundus -

Lees en/of bekijk de (beeld)blogs over dit onderwerp ook op de #kommaarop site van de fotografen Agnes Swart en Tessa Wiegerinck, op de blog van theatermaker Jacob Jan Voerman en op de site van vormgever Nicolette Scholtens.